بابایی مطرح كرد؛
زبان فارسی، وطن و هویت ماست
به گزارش جاویدانی، یک روانشناس اظهار داشت: گرچه باید به اقوام و زبان های مختلف احترام بگذاریم اما زبان فارسی، هویت و وطن ماست و مربیان کانون باید دهه هشتادی ها را دعوت و آنها را با تاریخ این کشور آشنا کنند.
به گزارش جاویدانی به نقل از مهر، نشست «نقش کتابخانه و مربی در شکل گیری هویت ملی کودک»، ۱۹ مهر در مرکز آفرینش های فرهنگی هنری کانون اجرا شد.
در ابتدای این جلسه، کبری بابایی یکی کارشناسان ادبی کانون اظهار داشت: هفته ملی کودک برای ما شبیه نوروز و بهانه ای است برای توجه بیشتر به بچه ها. از طرف دیگر مقرر است در جلسه امروز به نقش کتابخانه ها پرداخته شود که یک جور قلب تپنده کانون هستند و عمده فعالیت ها در این مراکز شکل می گیرد.
او هویت را یک مفهوم کلی دانست و اضافه کرد: ما باید این کلیت را به جزییات قابل درک تبدیل نماییم. برای مثال ایرانی بودن ما یک کلیت است و پرچم ما، زبان و آداب و رسوم ما، جزئات را می سازند و شکل می دهند.
بابایی با اشاره به زبان به عنوان یکی از عناصر مهم هویت اظهار داشت: زبان فارسی، زبان ملی ماست که به برداشت ما از واقعیت شکل می دهد و ارتباطات اجتماعی ما را می سازد. به عبارتی می توان اظهار داشت که زبان، خاطرات جمعی ما را روایت و ماندگار می کند.
به گفته این کارشناس کودک و نوجوان، کتاب، تجلی گاه زبان است و کتابخانه ها بهترین فضا برای نگهداری کتاب ها هستند پس ما در کانون به هویت بچه ها شکل می دهیم و ناگزیر باید به کیفیت کتاب ها دقت نماییم.
بابایی رسالت کتابخانه ها را تنها به امانت دادن کتاب، محدود نکرد و اظهار داشت: مرحله اول راه اندازی یک کتابخانه است بعد از آن باید به نقش مربیان و کتابدارها توجه گردد. در سرزمین ما کتاب و کتابخانه، همیشه جایگاه مهمی داشته اما وقتی از بچه ها سخن به میان می آید انتظارها و فعالیت ها متفاوت می شود.
به گفته این مربی کودک و نوجوان، کار برای این گروه سنی خیلی مشکل و تخصصی است ضروریست برای بچه ها کتابخانه های تخصصی بیشتری شکل بگیرد و کتابدارها با ذهن و زبان بچه ها آشنا باشند.
بابایی، مربی را یک تسهیل گر دانست و اضافه کرد: مربیان شبیه کاتالیزور عمل و به بچه ها کمک می کنند تا درک و دریافت بهتری داشته باشند. پس طبیعی است که مربیان باید با ذهن و زبان بچه ها آشنا باشند و آنها را به جست وجو و پرسش گری تشویق و انسانی تربیت کنند که ابتدا هویت فردی و بعد هویت ملی خودرا می شناسد.
بچه ها باید زبان مادری خودرا بشناسند
فروغ السادات شایگان، معاون آفرینش های ادبی و هنری کانون هم یکی دیگر از سخنران های این جلسه بود. او با اشاره به کتابخانه های کانون اظهار داشت: این کتابخانه ها در نوع خود بی نظیر و منحصر به فرد هستند. ما در این مراکز عنصری به نام مربی داریم که سرمایه و هویت ملی ما هستند گرچه اهمیتی به آنها داده نمی گردد.
او به نقش و خاصیت های مربی اشاره و بیان کرد: مربیانی که هدفمند و برنامه ریز هستند، عاشق فرهنگ و آداب و رسوم خود هستند، هدایتگر و جهت دهنده هستند، آرمانگر و ایده پردازند و در نهایت کتاب و روحیات بچه ها را می شناسند هم خودشان سرمایه ملی ما هستند هم می توانند بچه ها را با هویت ملی خود آشنا کنند.
به گفته شایگان، خوب است بچه ها در هر فعالیتی از نقاشی و سفال گرفته تا نمایش خلاق و قصه گویی تشویق شوند که خانه و خانواده و محله و مدرسه و شهر خودرا بیشتر و بهتر بشناسند. بچه ها باید با آداب و رسوم و سنت های خود آشنا گردند چون هویت بومی قسمتی از هویت ملی ما را می سازد.
او به اهمیت زبان مادری اشاره و بیان کرد: متأسفم ترک ها یا کردهایی به دنیا می آیند که زبان مادری خودرا نمی شناسند. درست است که زبان رسمی ما زبان فارسی است اما بچه ها باید ترکی، لری و کردی بدانند و با غذاها و سنت های خود آشنا باشند.
شایگان با اشاره به اینکه مربیان در گوشه گوشه ایران با موقعیت های مختلف روبه رو هستند اظهار داشت: شاید این پرسش برای مربی ها پیش بیاید که توجه به فرهنگ قومی تا چه اندازه سبب کمرنگ شدن هویت ملی می شود؟ واقعیت اینکه راهبرد وحدت در کثرت، اتفاق بسیار مهمی است. بچه های بلوچ، لباس محلی می پوشند و به زبان بلوچی صحبت می کنند اما علاقه بسیار به شاهنامه و نقالی دارند. پس تقویت هویت بومی از یک سو و در عین حال تاکید بر اشتراکات ملی از طرف دیگر ضرورت دارد. ما باید و باید خرده فرهنگ ها را حفظ نماییم.
مربیان هستند که به کانون هویت می دهند
علی اکبر زین العابدین، آخرین سخنران این جلسه بود. او واگذاری کتابخانه های کانون به نهاد کتابخانه های کانون را اشتباه دانست و اضافه کرد: خشت و گل و در و دیوار چه اهمیتی دارد؟ این مربیان کانون هستند که به این در و دیوار هویت می دهند.
او گفته های خودرا با این سوال ادامه داد که وقتی ما به لحاظ اجتماعی گرفتار بحران می شویم چه کنیم؟ بهترین جواب این است که تاریخ خودرا بهتر بشناسیم و بدانیم تاریخ، معلم ما نیست. ما تاریخ می خوانیم تا بدانیم که هستیم و به شناخت بیشتری از خودمان دست پیدا نماییم.
به گفته این روان شناس، وقتی، بچه ها می پرسند خاله و عمو که هستند؟ پدر بزرگ و مادربزرگ من کدام اند نخستین سوال های تاریخی را مطرح می کنند چون می خواهند بدانند قبل از آنها چه کسانی بوده اند؟ پس در وهله اول لازم است کتابداران کانون، کتاب هایی را شناسایی و استخراج کنند که تاریخ را به بچه ها معرفی می کند.
زین العابدین با اشاره به اینکه خیلی خوب است بچه های بلوچ، لباس محلی بر تن می کنند اما واقعیت این است که بچه های امروز، لباسی را می پوشند که بچه ها در سراسر جهان بر تن می کنند و این نشانه بی هویتی نیست. گفت وگوی کودکان و نوجوانان با بزرگ ترهای شان به گپ وگفت ناشنوایان شبیه شده ما در درجه اول باید صدای آنها را بشنویم وگرنه مثل امروز، مدام از خودمان می پرسیم این نوجوان ها چه می خواهند؟
این نویسنده کودک و نوجوان اظهار داشت: کتاب های تاریخی، ذهن کودکان را روشن می کند و به یک جرقه می مانند. اگر مقرر است با بچه ها درباره ی تاریخ هنر صحبت شود چه اشکالی دارد یک فیلم یا پویانمایی پخش شود یا وقتی از آداب و رسوم سخن گفته می شود، ساز محلی مردم آن منطقه هم نواخته شود؟ به همین جهت هرچه مربی آگاه تر باشد، بچه ها از شانس بیشتری برای دانستن برخوردار می باشند.
زین العابدین با اشاره به اینکه برخی زبان، تاریخ، دین و جغرافیا را نشانه های اصلی هویت ملی می دانند اشاره نمود و اضافه کرد: پرچم ما در طول این سال ها تغییر کرده؛ از طرف دیگر میلیونها ایرانی در این جغرافیا زندگی نمی کنند پس وطن ما زبان رسمی فارسی است و ما در این سرزمین زندگی می نماییم.
به گفته نویسنده کتاب «من هم می ترسم»، خیلی از کتابخانه های کانون در مناطق دوزبانه هستند و مربیان با بچه هایی سر و کار دارند که تا قبل از مدرسه زبان مادری شان را شنیده و به همان زبان حرف زده اند. حالا همین بچه ها به مدرسه رفته و با زبان رسمی که خیلی آنرا نمی شناسند روبه رو شده اند. اینجاست که نقش مربیان پررنگ می شود. آنهاست که باید در بلندخوانی های خود به سن زبانی بچه ها توجه نمایند. شاید این کتاب برای بچه های فارسی زبان در گروه سنی ب و برای کردها و لرها ترک ها گروه سنی ج باشد.
زین العابدین در آخر اظهار داشت: ما باید با نوجوان ها گفت و گو نماییم و دراین زمینه مربیان کانون می توانند از دهه هشتادی ها دعوت و آنها را با تاریخ آشنا کنند.
منبع: جاویدانی
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب