نوشتاری از آیت الله العظمی سبحانی
چرا حسین را دوست نداشته باشیم؟
به گزارش جاویدانی قم مراسم عاشورا بدون شك هیجان انگیزترین حركتی است كه در طول سال در محیط ما برگزار می گردد. مراسمی است پرشور، پراحساس، همگانی، تكان دهنده و در عین حال فراموش نشدنی كه با گذشت قرون و اعصار، هیچگاه از شكوه آن كاسته نمی شود؛ بلكه همچون امواجی كه هر چه از مركز پیدایش خود دورتر می شود، دامنه دارتر و وسیع تر می شود.
حضرت آیت الله سبحانی در نوشتاری تحت عنوان «ستیز حق و باطل، به زمان و مکان محدود نیست» به تبیین جایگاه عاشورای حسینی پرداخته اند.
گردش روزگار و پیاپی آمدن شب و روز، حوادث و رویدادهای جامعه را به دست فراموشی می سپارد. گاهی رویدادی در وسعت یک کشور رخ می دهد اما چیزی نمی گذرد که از آن اثری جز در لابه لای کتاب ها باقی نمی ماند. اما در این میان برخی رویدادها هر چه زمان بگذرد تازه تر و عمیق تر جلوه می کند، تو گویی این حادثه امروز رخ داده است. وجه این چیست؟ آنچه می توان گفت این است که بخش دوم نوعی ارتباط با خدا و فطرت انسانی دارد و چون خدا برای بشر فراموش شدنی نیست و انسان هم با فطرت همراه می باشد، هر رخدادی که با این دو محور پیوند داشته باشد هیچگاه از قلوب و اذهان فراموش نمی گردد، از این قبیل است نهضت انبیا بخصوص پیامبران اولوالعزم.
جبهه ای شیطانی که در مقابل پیامبر اسلام(ص) شکل گرفت
مراسم عاشورا بدون شک هیجان انگیزترین حرکتی است که در طول سال در محیط ما برگزار می گردد. مراسمی است پرشور، پراحساس، همگانی، تکان دهنده و در عین حال فراموش نشدنی که با گذشت قرون و اعصار، هیچگاه از شکوه آن کاسته نمی شود؛ بلکه همچون امواجی که هر چه از مرکز پیدایش خود دورتر می شود، دامنه دارتر و وسیع تر می شود. همینطور نهضت حسینی هر سال از سال پیش گستردهتر می شود؛ با این تفاوت که امواج دریا با توسعه خود ضعیف تر می گردند ولی موج عاشورا، وسیع تر و نیرومندتر می شود. این هم از عجایب تاریخ کربلاست!
با این همه برخی درست نمی دانند انگیزه اصلی از این قیام خونین چه بود؟ حسین(ع) به دنبال کدام هدف قدم برمی داشت؟ چرا نام «سالار شهیدان» در تاریخ برای او جاوید ماند؟ و چرا تاریخ زندگی او این قدر احساس انگیز و تکان دهنده است؟
تاریخ باصراحت می گوید: هنگامی که پیامبر اسلام(ص) برای نشر آیین توحید و شکستن بت ها، برای درهم کوبیدن امتیازات غلط و ناروا و برای احیای فضایل انسانی قیام کرد، به موازات آن یک حزب نیرومند با نقشه های وسیع شیطانی در مقابل او تشکیل شد. اعضای اصلی این حزب را رباخواران مکه، ثروتمندان ستمگر، صاحبان زر و زور و استثمارکنندگان طبقات ضعیف تشکیل می دادند و در رأس آنان مردی به نام «ابوسفیان بن حرب بن امیه» بود.
آنها با پیروی از اصل «الغایات تبرر الوسائط» یعنی هدف، وسیله را توجیه می کند، از هر وسیله ای برای پیشبرد مقاصد شوم خود استفاده می کردند. با دروغ، تهمت، شکنجه افراد و افروختن آتش جنگ ها برای خاموش کردن نور خدا می کوشیدند. بنابراین بخشی از تاریخ اسلام را می توان در مبارزه پیامبر و یارانش حزب الله با این حزب شیطانی خلاصه کرد.
بنی امیه به دنبال بازگرداندن مسلمانان به عصر جاهلیت بود
در نهایت اسلام ریشه دار و پرمایه، بعد از مدتی اساس این حزب را در هم کوبید و هسته مرکزی آنرا به کلی از هم متلاشی ساخت. سرجُنبانان این حزبِ شکست خورده بعد از فتح مکه و سقوط آخرین پایگاه آنان بدست ارتش نیرومند اسلام، چون تابِ کمترین مقاومتی در خود نمی دیدند، تغییر قیافه داده و ابوسفیان و یارانش به حسب ظاهر اسلام آوردند و از مصونیتی که اسلام به افراد باایمان می داد بهره برده و یک «حزب زیرزمینی» تشکیل دادند و نقشه های تخریبی خویش را به صورت سرّی تعقیب کردند؛ اما نفوذ و قدرت اسلام و هوشیاری و تدبیر فوق العاده پیامبر(ص) مجال هر گونه فعالیتِ ثمربخش را از آنان سلب کرده بود تا اینکه پیامبر اسلام(ص) چشم از جهان بربست و به خاطر سوءسیاست و انحراف دستگاه خلافت، محیطِ مساعدی برای رشد بقایای ریشه این شجره خبیثه فراهم گردید. نقشه های ارتجاعی «بنی امیه» برای بازگشت مسلمانان به دوران «عصر جاهلیت» به تدریج به مرحله اجرا درآمد، که یکی از قدم های مؤثر آن تثبیت خلافت موروثی بود.
لازم نیست برای درک اهمیت این خطر اعمال وحشیانه و انتقام جویانه یزید در قتل عام مردم مدینه و ویران ساختن خانه کعبه توسط این عنصر آلوده در سال 63 هجری را شاهد این جنبش ارتجاعی قرار دهیم، بلکه همان جمله کوتاه و پرمعنی ابوسفیان گواه این مطلب است؛ او یک بار در حضور تعدادی از بنی امیه تمام پرده ها را بالا زد و اظهار داشت: «تلقفوها یا بنی امیّه تلقف الکره فوالذی یحلف به أبوسفیان ما مِن جنهٍ ولا نار» یعنی «شما ای بنی امیه! سرعت کنید و گوی خلافت و ریاست را از میدان بربایید، سوگند می خورم نه بهشتی در کار است و نه دوزخی»!
تکلیف سیدالشهدا(ع) برای حفظ دین اسلام
آیا حسین(ع) فرزند اسلام و فرزند پیامبر(ص) و تربیت یافته دامان وحی وظیفه ای جز این داشت که برای حفظ موجودیت این آیین پاک، برای کوبیدن این جنبش ارتجاعی و برای احیای اصول حق و عدالت که می رفت با گسترش سلطه بنی امیه به کلی برچیده شود، قیام کند و آخرین ریشه های این شجره خبیثه را قطع نماید؟
امام حسین(ع) این رسالت بزرگ را با فداکاری بی نظیر خود و به قیمت خون پاک خود و فرزندان و یارانش انجام داد. درست است که در آن روز مردم ظاهربین شهادتِ آن حضرت را، پیروزی دیگری برای یزید و بنی امیه می دیدند، ولی حوادث بعدی ثابت کرد که مسلمانان با الهام گرفتن از قیام امام حسین(ع) دست به قیام های پیاپی زدند و بعد از مدت کوتاهی آخرین بقایای این شجره خبیثه را درهم کوبیده و برای همیشه نابود گردید.
ازاین رو چرا ما حسین(ع) را دوست نداشته باشیم و از دل و جان به او عشق نورزیم؟ چونکه او ما و آیین مقدس ما را با خون پاک خود نجات داد. او راه و رسم فداکاری، آزادگی، شهادت و افتخار، جانبازی و فضیلت، تسلیم نشدن در مقابل کجروی ها و ستمگری ها، مردانگی و شهامت را به بشریت آموخت.
او بحق رهبر آزادگان و سرسلسله شهدای راه خداست و همین مبحث است که به تاریخ زندگی او رنگ ابدیت بخشیده و دل های آزادگان و مجاهدان و مردم باایمان و حق طلب را به سمت خود مجذوب ساخته است. اگر شخصیت امام حسین(ع) جاودانی و جهانی است به این علت است که ستیز حق و باطل، پیکار عدالت با بیدادگری، مخصوص قوم و ملت و زمان و مکان معینی نیست.
حسین(ع) زنده است، چونکه مکتب او زنده است
پیشوای جهان اسلام پیغمبر گرامی ما سال ها قبل از شهادت فرزندش امام حسین(ع) این حقیقت را پیشبینی کرده و فرمود: «شهادت امام حسین(ع) آنچنان شعله ای از عواطف و احساسات را در دل های مردم باایمان برمی افروزد، که هیچگاه سرد و خاموش نمی شود»، هم اشاره به همین واقعیت است.
نهضت حسینی مربوط به عصر و زمان خویش نیست، بلکه مکتبی است برای بشر که در مقابل نظام های فاسد و مستبد که هر نوع آزادی را از انسان ها سلب می کنند، دست روی دست نگذارند و به مبارزه عدالت طلبانه در جهت احقاق حقوق انسان ها برخیزند و خدا با آن هاست، چنان که می فرماید: «إنْ تَنْصُرُالله یَنْصُرکُمْ» و بنابراین حسین بن علی(ع) می فرماید: «انّی لم أخرج بطراً» تا اینکه می فرماید: «إنی خرجت للاصلاح فی أُمّه جدّی» من هیچگاه برای خوشگذرانی دست به این نهضت نزده ام، بلکه نظرم اصلاح و قطع ریشه های گندیده حکومت جائر و سامان دادن به نظام اسلامی است.
سرور آزادگان با شهادت خود در روز عاشورا حیات جاودانه پیدا کرد و امروز هم حسین(ع) زنده است چونکه مکتب او زنده است. نه تنها حسین(ع) زنده است بلکه تمامی یاران او که در عاشورای حسینی شربت شهادت نوشیدند، زنده هستند. از اینجا می توان گفت همه انقلابیون جهان که برای خدا و رفع ظلم از زندگی مستضعفان برخاسته اند در پیشگاه خدا زنده هستند، چنان که می فرماید: «وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُون» یعنی هیچگاه گمان مبر کسانی که در راه خدا کشته شدند، مردگان اند! بلکه آنان زنده اند و نزد پروردگارشان روزی داده می شوند.
در اینجا کلام خویش را با سه بیت به پایان می رسانم:
آخر زندگانی هر کس به مرگ اوست/ جز مرد حق، که مرگ وی آغاز دفتر است
شروع شد حیات حسینی به مرگ او/ این قِصه، رمز آب حیات است و کوثر است
سربازی حسین و سرافرازی حسین/ امروز، زینت سر هر تاج و افسر است
منبع: javidani.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب