ما از مهد تا لحد تشنه حسین و عباس (ع) هستیم
به گزارش جاویدانی باز هم محرم فرا رسید، عاشورا و تاسوعای حسینی پیش روی ماست؛ فارغ از اینكه «كُلُّ یَومٍ عاشورا وَ كُلُّ اَرضٍ كَربَلا» مگر نه این است كه شیعه دل در گرو زیارت جامعه كبیره و زیارت عاشورا دارد.
هادی ابراهیمی -عضو هیات علمی دانشگاه صدا وسیما- در یاداشتی كه به صورت اختصاصی دراختیار خبرگزاری ایسنا قرار داده آورده است:
«اقیانوسی مواج از معارف الهی و مضامین عالی در معرفی مقام ائمه علیهم السلام وسالار شهیدان حسین بن علی ضد السلام. آنجایی كه علاوه بر آثار سازنده فردی و اجتماعی و بیان مواضع فكری و عقیدتی، خط انحراف را نشانه گرفته است، پس به رغم بعضی از ادعاها با عاشورا می توان امكان زیست دینی را در دوره مدرن تجربه نمود و این خط بطلانی است بر ادعای روشنفكران خود باخته.
عزیزان دعا كنید تا به قول یكی از بزرگواران عطش ما به شهادت شبیه عطش یاران حسین باشد، ما از مهد تا لحد تشنه عنایت حسین و عباس هستیم و هر چه از فرات عشق می نوشیم تشنه تر می شویم، فراموش نكنیم دستی كه محزونانه در اندوه شهادت شاهدان كربلا بر سینه های سوخته می خورد، دست بیعت شیعه با سالار شهیدان است. هر چندعرفان پست مدرن، عرفانی دنیا گرا، در بستر سكولاریسم و اومانیسم است، اما آموزه های عاشورا به مثابه عرفان اسلامی از بستر شریعت الهی می گذرد و این طریقت شاهرایی است كه به حقیقت منجر می شود. آری مشكل ما با مدرنیته و پست مدرنیته در حوزه های معرفتی است؛ چون اساس آن بر عقلانیت خودبنیاد است، جریاناتی كه دین را مربوط به دوره پیشامدرن می داند، نمونه آن درسده های اخیر فتحعلی آخوندزاده ها و آقاخان كرمانی ها در بستر روشنفكری غیردینی بر مراسم عزاداری و سوگواری شیعیان تاخته اند و حرمت نگه نداشتند، امروز هم عده ای با تحریف مدرن، بنا دارند این حقیقت قدسی و اقدام ملكوتی را همان مفاهیم اصلاحی مورد پیشنهاد لیبرال دموكراسی معرفی كنند، فارغ از اینكه اساس لیبرال دموكراسی برمحور اومانیسم و انسان مداری است كه عاشورا هیچگاه بر آن شكل نگرفته است، اما حقیر در این مقال درصدد تبیین، تحلیل و بررسی این عناوین و موضوعات نیستم؛ در این گفتار ناقص با این قلم ناتوان می خواهم با بیانی ساده به دور از بازی باالفاظ و كلمات، شمه ای از فضایل و مناقب این حاملان عرش الهی را كه باید آنها را مصدّقات پیامبران دانست بازگو كنم؛ اگر بخواهیم در عمق دریای احدیّت و در عرض اقیانوس وحدانیت حق تعالی وارد شویم و در فضای واسعه رحمتش درآییم و در چهره مان آثار درخشنده مقام تقرّب نمایان شود؛ چاره ای نداریم كه به خاندان علیهم السلام پناه ببریم، به آنانیكه مقام رسالت دارند و معدن رحمتند، چراغ تاریكی ها، پناهگاه مردم، رهبران امت معدن حكمت الهی و ذریه رسول لله هستند؟ راستی! اگر آن صادقان برگزیده، امامان راشد و مقربان متقی شفاعت ما را نكنند بر ما چه خواهد گذشت؟ نمی دانم با این فراز از دعای ابوحمزه ثمالی چه كنم!؟ حتما دوستان آنرا در مناسبتها قرائت كرده اند، پس بگذارید حقیر هم با شما آنرا مرور كنم... فمالی لا اَبكی اَبكی لِخُروجِ نَفسی، اَبكی لِظُلمَة قَبری، اَبكی لِضیقِ لَحَدی... خداوندا پس چرا گریه نكنم!؟ گریه می كنم بر جان دادنم، گریه می كنم بر تاریكی قبرم، گریه می كنم بر تنگی لحدم، گریه می كنم برسوال نكیر و منكر، گریه می كنم به بیرون آمدن از قبرم، برهنه و ذلیل با بار سنگین اعمال بر پشت...
آری حسینا، مولای من! بر ما رحم كن آن هنگام كه در بستر مرگ افتاده ایم، اقوام و آشنایان و دوستان جنازه مان را حركت می دهند، پس شفیع ما باش هنگامی كه خویشان اطراف جنازه را گرفته و حمل می كنند، شفاعت كن ما را هنگامی كه تك و تنها در قبر به باری تعالی نزدیك می شویم، رحم فرما! به غربتمان
در آن سرای جدید، اگر لغزش هایمان نادیده گرفته نشود به چه كسی پناه ببریم؟ اینجاست! كه باید اظهار داشت: خاندان علیهم السلام و مولایمان حسین شاهدان در دار فانی و شفیعان در دار بقا هستند، یعنی هر كه به آنان تمسك جست و پناه آورد ایمنی یافت و آنكه با آنان مخالفت و دشمنی كرد در جهنم جای گرفت، پس این درخواست شفاعت ما در همه احوالات و امور زندگی بدون حكمت نیست؛ اگر همه امور را به خاندان علیهم السلام واگذار می نماییم، در مقابل آنها تسلیم هستیم و رأی خویش را تابع آن و برای یاری حرم آل لله در زمره مدافعان حرم اعلام آمادگی می نماییم، چرا؟ كه می خواهیم با آنها محشور شویم، در رجعت آنها باقی بمانیم، در دولت آن هاست كه سیادت پیدا می نماییم ودر عافیتشان مشرف می شویم تا شاید فردا اگر لایق باشیم چشمانمان به دیدارشان روشن شود.
حسینا! مقتدای من! به شرایط وصیت اجداد طاهرینت وفا نمودی، آنچه از اطاعت را ملزم دانستی ادا كردی، به مسئولیت های امامت قیام نمودی، در صبر و مجاهدت همانند مقام نبوت قدم برداشتی، بر عدل و داد و انصاف و قضاوت مصمم بودی، حجت ها را بر امت با دلیل های صادقانه تمام كردی، زبان شریعت را با حكمتی رسا و موعظه نیكو به درگاه خدای متعال به جای آوردی، مأموریت یافتی تا مفاسد را اصلاح كنی، معاند را درهم شكنی وسنت را زنده نمایی، بدعتها را نابود كنی، اما ما امروز در كدام اردوگاه قرار داریم؟ و این پرسشی است كه باید به آن پاسخ دهیم. مولای من! قلم حقیر از ذكر مصائب شماعاجز است، چاره ای نداریم دراین تند باد حوادث سهمگین و فنته آلود روزگار گرد زیارتگاه های شما بگردیم، مشی و سیره شما را مرور نماییم و اگر لایق باشیم ارواح مقدسه مقدس شما رسیده و دل های شیعیان را جریحه دار و جگرهای آنان را مجروح كرده و در سینه هاشان غصه و اندوه كاشته است بر سر و سینه بزنیم چون كه به تعبیر امام عظیم الشأن انقلاب اسلامی ما ملت گریه سیاسی هستیم. خداوندا تو شاهد باش كه ما با دوستان و یاران گذشته حسین بن علی ضد السلام در ریختن خون پیمان شكنان و تجاوزگران و از دین بیرون رفتگان شریك هستیم در كربلای حسینی با نیت ها و دل هایمان پس اگر لایق باشیم.
ما را با سكولاریسم سیاسی كاری نیست چون كه حسین اَسیرُ الكُرَبات و قَتیلُ العَبَرات است، او میراث دار پیامبران بود، اگر حسین را كلمه تقوا، نشانه هدایت، رشته محكم و حجت بر اهل دنیا خطاب نكنیم؟ پس چه باید بگوییم؟ مگر نه این است كه ما به همت ها با كری ها حججی ها به مثابه حسین ضد السلام و رجعتش ایمان داریم! بدون تردید عاقبت اعمال ما و قلوب همه سوگواران حسینی تسلیم مقام سیدالشهداء است، پس سلام دهیم: برحضرت ابوالفضل العباس، علی اكبر، حر بن یزید ریاحی، زهیر بن قین، حبیب فرزند محرم، مسلم فرزندعوسجه، عبدلله فرزند عمیر، نافع فرزند هلال، جون غلام ابوذر غفاری، بر حنظله فرزند سعد شیبانی، برعابس فرزند شیب شاكری، بر حسان فرزند حارث، بر زهیر فرزند سیار... و امروز بر باكری ها، حاج همت ها، زین الدین ها، همدانی ها، طهرانی مقدم، كاظمی ها، بروجردی ها، طوسی ها، ابوعمارها و حاج حسین بصیرها...
برادرم! ما حسین بن علی را حبیب و سفیر خدا، خزانه دار كتاب مسطور، وارث تورات و انجیل و زبور، كشتی نجات، استوانه دین، كهف حصین، مخزن علم و موضع سرّ خدا می دانیم بعد از خدا بخواهیم به بركت این اشك ریختن ها، سینه زدن ها و عزاداری ها هم به ما بصیرت دهد و هم رزقمان را به حقش پربركت، زندگیمان را پایدار و عزاداری هایمان را مقبول و ما را در زمره یاران حسین بن علی ضد السلام و امام خامنه ای عزیز در عصر حاضر قرار دهد.
پس سلام بر حسین و سلام بر ارواحی كه در آستانش آرمیدند و در جوارش اقامت نمودند و آخر سخن اینكه یا ولی لله الاعظم حضرت بقیة لله!
ما نیك می دانیم حجت و مشیّت، قدرت و برهان، حركت و قوت مختص توست، تویی هادی مهدی، قیام كننده برای رهبری، راضی و پسندیده، صابر و كوشا، پس خدایا یقین را از ما به واسطه طولانی شدن غیبتش سلب نكن، قلوبمان را از ریا پاك كن و عشق و ارادتمان به آن حضرت رادر مفصلهایمان جاری فرما و توفیقمان ده تا همراه آن امام منتظر هادی از آل محمد از خون خواستار باشیم.
هادی ابراهیمی عضو هیات علمی دانشگاه صدا وسیما.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب