در اولین همنشینی ضیافت روایت با محوریت كتاب ابوباران مطرح شد
چرا مصطفی نجیب به سوریه رفت؟
جاویدانی: شهید ابوحامد پیش از شهادت شان چند باری که پیش بچه های خط مقدم می رفتیم، می گفت لباس بردار که ممکنست آنجا بیشتر بمانیم. چون حضور کنار بچه ها را دوست داشت.
به گزارش جاویدانی به نقل از مهر، مصطفی نجیب، راوی کتاب «ابوباران» در نخستین شب از هم نشینی ضیافت روایت در کلاب هاوس پیرامون کتاب ابوباران در مورد نوشتن خاطراتش در این کتاب اظهار داشت: زمانی که نویسنده کتاب برای نوشتن کتاب آمدند، فکر می کردم که مقرر است در مورد خاطرات شهدا باید صحبت کنم و وقتی متوجه شدم کتاب در مورد خودم است تعجب کردم و همان موقع هم اعلام کردم اگر در مورد دیگران باشد بهتر است، خیلی اهتمام کردم کامل خاطرات را بگویم چند باری برای ضبط خاطرات آمدند و وقتی کتاب منتشر گردید برای خودم هم تازگی داشت که یک سری از حرف هایی که گفته بودم در کتاب وجود داشت و سانسور نشده بود.»
نجیب در ادامه در مورد این خاطراتی که گاهی احساس می شود نگفتنی است اما بودنش موجب جذابیت کتاب ها می شود، اظهار داشت: «به نظرم اگر مشکل حفاظتی نداشته باشد، باید بسیاری از موارد گفته شود و گرنه کتاب ها همه شبیه هم می شوند و این خوب نیست. باید مشکلات گفته شود. برخی کتاب هایی که در منطقه می خواندیم، خوب بودند، اما مشکلی که عمدتا داشتند این بود که فکر می کردی شخصیت هایی که در این کتاب ها در موردشان صحبت شده، بسیار کم هستند و مثل آنها وجود ندارد. یک دفعه من و مصطفی صدرزاده با هم حرف می زدیم و حرفش بسیار روی من تاثیر گذاشت، به او گفتم ما آدم معمولی هستیم و گفتم اگر کسی شهید شود در کنار خوب هایی که دارد، خصلت های بد هم دارد. شاید خدا به خاطر آن خصلت خوب در آن لحظه شهادت را نصیبش می کند. اما صدرزاده اظهار داشت: به نظرم خدا آن لحظه اصلاً به گذشته و گناهان شخص و خوبی هایش به هیچ چیزی کار ندارد و فقط نگاه مرحمت دارد، این حرف خیلی روی من تاثیر گذاشت و امیدوارم که این کتاب باتوجه به حرف هایی که در آن زده شده است، بتواند موجب شود تا کتاب های بعدی هم همین بشود و همه چیز را با هم داشته باشد.»
نجیب در پاسخ به یکی از سوالات که الان در حال انجام دادن چه کاری است، اظهار داشت: «من خانواده ام را خیلی اذیت کردم و شرایطم را تحمل کردند، با وجود اینکه هیچ گاه به من از سختی ها نگفتند احساس کردم درحال حاضر در شرایطی است که دیگر نباید به منطقه بروم. مدتی بیکار بودم بعد در مغازه ای با یکی از دوستان شریک شدیم و تا همین اواخر هم در آن مغازه بودیم و باردیگر از اوایل ماه رمضان هم مغازه را واگذار کردیم اما راضی هستیم و یک لقمه نان را در می آوریم.»
او در مورد حال غریب جدا شدن از منطقه هم اظهار داشت: «خیلی حال غریبی است من بسیجی بودم، برخی دوستان بودند که دو ماه می آمدند و شش ماه نبودند برای آنها آسان تر بود که از منطقه جدا شوند. اما من تقریباً پنج سال و نیم آنجا بودم و شاید ده روز مرخصی می رفتم. زمانی که تصمیم گرفتم خانه بمانم، تا یک مدتی یک گیجی عجیبی داشتم و بهتر بگویم زندگی کردن بلد نبودم. اما خب بالاخره آدم با شرایطش کنار می آید.»
به نظرم اگر مشکل حفاظتی نداشته باشد، باید بسیاری از موارد گفته شود و گرنه کتاب ها همه شبیه هم می شوند و این خوب نیست. باید مشکلات گفته شود. برخی کتاب هایی که در منطقه می خواندیم، خوب بودند، اما مشکلی که عمدتا داشتند این بود که فکر می کردی شخصیت هایی که در این کتاب ها در موردشان صحبت شده، بسیار کم هستند و مثل آنها وجود ندارد
نجیب با نقل خاطره ای از آن روزها که یکی از شرکت کنندگان در این همنشینی یادش کرد، اظهار داشت: «امروز کتاب را باز کردم و در مورد یکی از عملیات ها خواندم. به نظرم اتفاقاً خوبی بود که این کتاب نوشته شد چون به مرور زمان خاطراتم را فراموش می کنم. یادم می آید داشتم در یکی از عملیات ها، برمی گشتم بالای تپه بودم و چند گلوله به در ماشین به هدف خوردن کرد گلوله ها من را گیج کرد و از تپه که پایین آمدم راه را اشتباه رفتم و اصلاً بی سیم هم صدایی نداشت که صدایی دوستان را بشنوم که تکرار می کردند اشتباه می روم و در همان زمان، یکی از بچه ها پرید جلوی ماشین، و گفت سریع پیاده شو و اینجا اصلاً نمی گردد با ماشین تردد کرد و من دور زدم و در همان زمان هم باز چند گلوله به ماشین خورد و پنچر شد.»
در ادامه یکی از کسانی که در جلسه شرکت داشت، در مورد اینکه این افراد باید جایی با هم باشند و کاری داشته باشند و در ضمن باید خاطرات شان ثبت گردد، اظهار داشت: «نوشتن خاطرات این افراد بسیار مهم می باشد. اینکه این بچه ها به امان خدا رها می شوند وقتی از منطقه می آیند، خیلی مهمست.»
در ادامه مصطفی نجیب در جواب سوالی که اگر دخترت الان از تو بپرسد چرا به سوریه رفتی؟ چه جوابی می دهی؟ اظهار داشت: «اینکه چرا رفتم به نظرم اصلاً سوال مهمی نیست. آن زمانی که ما رفتیم اصلاً این نبود که چون آدم خاصی هستیم پس می روم، اما در همین گلشهر مشهد که ما زندگی می نماییم. هر کسی را در آن زمان می دیدید که این اخبار را می شنید، می گفت من می روم و اصلاً به چرایی و دلیلش فکر نمی کردند. شاید مسئله نسل های بعدی باشد. اما برای ما مهم نبود. اما برای بعدها باید بگویم، فقط قضیه دفاع از حرم نبود، دفاع از آدم های مظلومی بود، که آنجا بودند. ما برای دفاع از شیعه و سنی رفتیم. واقعاً اهل سنت سوریه هم تعداد کمی بودند، ما برای دفاع از مظلوم رفتیم و دفاع از بسته نشدن راه جبهه مقاومت.»
او به سوال یکی دیگر از شرکت کنندگان که از نبودن تعدادی از عملیات هایی که در سوریه انجام شده بود، جواب داد و اظهار داشت: «نبودن این اطلاعات برای این است که حتما حضور نداشتم، مثلاً در عملیات نبل و الزهرا نبودم، چون مرخصی بودم. در تدمر تا عملیاتی بودم که در ۵ کیلومتری این شهر قرار گرفتیم، در ارتباط با فتح نبل و الزهرا تا جایی که بودم، در موردش توضیح دادم، نکته اینجاست که اطلاعات بنده تا همین حد بوده است و خودسانسوری وجود نداشته است. اما در مورد حجم کتاب محدودیت وجود داشت، به نظرم نویسنده و ناشر نمی خواستند حجم کتاب از یک حدی بیشتر شود، اگر همه مصاحبه ها چاپ می شد، کتاب، حجمش دو برابر این بود.»
او در ادامه با اشاره به بحث هایی که در جلسه توسط شرکت کنندگان انجام شد و از اطلاعات کتاب های با این سبک می گفتند اظهار داشت: «همین چند روز پیش کتابی می خواندم که در مورد زمان دفاع مقدس بود از اصطلاحات و حتی مناطقی در کتاب صحبت شده بود که اصلاً نمی دانستم کجا است و اینها برای کسی که این مناطق را ندیده مشکل است. اگر کتاب را ۲۰ سال پیش می خواندیم، حرف ها درست بود اما الان در دوره و زمانه ای هستیم که باتوجه به اینترنت و فضای مجازی خیلی آسان تر است و حتی اگر در کتاب نقشه هم نباشد راحت است، در مورد کتاب ابوباران هم گفته بودم که اگر نقشه های کوچکی باشد برای مخاطب هم آسان تر است.»
شهید ابوحامد سرشان بسیار شلوغ بود خیلی وقت ها نمی رسید که در خط مقدم پیش بچه ها بماند. پیش از شهادت شان چند باری که پیش بچه ها خط مقدم می رفتیم، می گفت لباس بردار که ممکنست آنجا بیشتر بمانیم
نجیب در ادامه در مورد اینکه از او خواستند تا از مسائلی بگوید که کمتر در کتاب در مورد آن صحبت شده است و اینکه چه شد که به سوریه رفت، اظهار داشت: «باید اول بگویم، اینکه می گویند در کتاب خیلی به مسائل شخصی من کم پرداخته شده و اینکه چرا به ترکیه رفتم و اصلاً چرا تصمیم رفتن با اروپا داشتم خودم از نویسنده خواستم که کمتر در مورد این مسائل صحبت شود، اگر چیز مهمی باشد همین خاطراتم در مورد سوریه است، به نظر خودم تنها نکته مهم و مثبت زندگی ام همین حضور در سوریه است. همه زندگی ام به یک طرف و این حضور در سوریه یک طرف دیگر. یکی از دوستانم در سوریه می گفت این شب و روزی که در اینجا هستید را جدا کنید از بقیه زندگی تان. نمی دانم چطور قسمتم شد که به سوریه بروم. شاید دعای مادرم بود. من آدم خاصی نیستم و این اتفاق سوریه توفیقی بود که نصیبم شد. مهم دوستان شهیدم بودند و اتفاقاتی که آنجا افتاد. امیدوارم که درست توصیف کرده باشم. شهید ابوحامد سرشان بسیار شلوغ بود خیلی وقت ها نمی رسید که در خط مقدم پیش بچه ها بماند. پیش از شهادت شان چند باری که پیش بچه ها خط مقدم می رفتیم، می گفت لباس بردار که ممکنست آنجا بیشتر بمانیم. چون حضور کنار بچه ها را دوست داشت. من واقعاً نمی دانم چقدر توانستم این خاطرات را بیان کنم. اما همه اهتمام ام را کردم که این اتفاق بی افتد.»
او همین طور در مورد ارتش سوریه و نکته هایی که در این مورد وجود داشت اظهار داشت: «من هیچ گاه قصد نداشتم در کتاب ارتش سوریه را ضعیف و یا فاسد نشان بدهم، ولی چیزهایی را گفتم واقعی است. اگر توجه کرده باشیبد در همان زمان که ارتش سوریه وضعیت بدی داشت در همان زمان بخش دیگر از ارتش در حما، وضعیت خوبی داشتند و خیلی هم عالی می جنگیدند. همانطور که ما در فاطمیون آن اوایل ۱۵۰ نفر بودیم و بعدها بیشتر شدیم، ارتش هم همین بود. مثلاً در عملیات فتح بوکمال اوج هماهنگی های نیروها با هم دیگر بود.»
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب