سالروز كوچ غریبانه سرلشكر خلبان لشگری؛
روزهای انتظار سیدالاسرای ایران
به گزارش جاویدانی لشگری اظهار داشت که من ۱۸ سال شرایط سخت اسارت را تحمل کردم به امید اینکه روزی به کشورم بازگردم، از شما خواهش می کنم حتی اگر در این چند ساعت باقیمانده از دنیا رفتم، جنازه ام را به کشورم بازگردانید.
خبرگزاری مهر، فرهنگ و اندیشه، زهرا زمانی: در ۲۰ اسفند ۱۳۳۱ در روستای ضیاآباد قزوین به دنیا آمد. او دوره تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش به پایان رسانید و برای ادامه تحصیل به قزوین رفت. در سال ۱۳۵۰ بعد از دریافت دیپلم برای انجام خدمت سربازی به لشکر ۷۷ خراسان اعزام شد. همان موقع با درجه گروهبان سومی در رزمایش مشترکی که بین نیروی زمینی و هوایی انجام می گرفت، حضور داشت و با خلبانان شرکت کننده در رزمایش آشنا شد. بعد از آن شور و شوق فراوانی به حرفه خلبانی در وی ایجاد شد؛ طوری که بعد از انتهای دوره سربازی در آزمون دانشکده خلبانی شرکت کرد و بعد از موفقیت به استخدام نیروی هوایی در آمد. در سال ۱۳۵۴ بعد از گذراندن مقدمات آموزش پرواز در ایران، برای تکمیل دوره خلبانی به آمریکا اعزام شد و با درجه ستوان دومی به ایران بازگشت و بعنوان خلبان شکاری اف -۱۵ مشغول به خدمت شد. ابتدا در پایگاه تبریز مشغول به کار بود ولی با شدت گرفتن تجاوزات رژیم بعث عراق به پاسگاه های مرزی جنوب و غرب کشور، برای دفاع از حریم هوایی به دزفول منتقل شد.
صبح روز ۲۷ شهریور ۱۳۵۹ با صدای زنگ ساعت از خواب برخاست و بعد از نماز لباس پوشیده و به گردان پرواز رفت. جناب سرگرد ورتوان هم آنجا بود. به اتفاق برگه مأموریت را باز کرده و برای هماهنگی به اتاق توجیه رفتند. لشکری پیشنهاد کرد هنگام ورود به خاک عراق در ارتفاع پایین پرواز کنند و با فاصله هدف را رد کرده و هنگام بازگشت به خاک خودمان هدف را بزنند. ولی سرگرد ورتوان که فرمانده عملیات بود این پیشنهاد را نپذیرفت و قرار شد در ارتفاع هشت هزارپایی و با سرعتی حدود ۹۰۰ کیلومتر در ساعت عملیات آغاز شود. بعد از توجیه به اتاق تجهیزات پروازی رفته و آماده شدند. هواپیمای لشگری مسلح به راکت بود و لیدر او ورتوان بمب میزد. بعد از بازید هواپیما از نظر فنی، فرم صحت هواپیماها را امضا کرده و به مکانیسین پرواز دادند و لحظاتی بعد هر دو هواپیما سینه آسمان را شکافت.
هواپیما هدف قرار گرفت
آن روز آنها دومین دسته پروازی بودند که در خاک عراق عملیات می کردند. دسته اول با حمله خود پدافند عراق را هوشیار کرده بود. برای همین بمحض عبور از مرز گلوله ها به سمت آنها شلیک شد. اندکی بعد هواپیماها روی نقطه هدف رسیدند. گرد و خاک ناشی از شلیک توپخانه عراق وجود هدف را مسجل کرده بود. هردو برای شیرجه آماده شدند. کمی جلوتر در پناه تپه ای چندین دستگاه تانک و نفربر استتار شده بود. لشگری از لیدر اجازه زدن هدف را می گیرد. قرار بود هر دو به صورت ضربدری از چپ و راست یکدیگر را رد کرده بود هدف ها را منهدم کنند. لشگری زاویه مخصوص راکت را به هواپیما داد و نشان دهنده مخصوص را روی هدف تنظیم کرد اما ناگهان هواپیما تکان شدیدی خورد و فرمان کنترل خویش را از دست داد. حسین لشگری مضطرب شده بود. او نمی دانست که چه بر سر هواپیما آمده است. ولی فوراً بر خود مسلط شده و تلاش کرد هواپیما را که درحال پایین رفتن بود کنترل کند.
ادامه ماجرا از زبان خود سرتیپ لشگری این طور است: به هر نحو توسط پدال ها سکان افقی هواپیما را به سمت هدف هدایت کردم. در این لحظه ارتفاع هواپیما به ۶۰۰۰ پا رسیده بود و چراغ اخطار دهنده موتور مرتب خاموش و روشن می شد. شاسی پرتاب راکت ها را رها کردم در یک آن ۷۶ راکت روی هدف ریخته و جهنمی از آتش زیر پایم ایجاد کرد.
از این که هدف را با موفقیت زده بودم بسیار خوشحال بودم. ولی می دانستم با وضعی که هواپیما دارد قادر به بازگشت نیستم. در حالیکه دست چپم بر روی دسته گاز موتور بود دست راستم را به سمت دکمه ایجکت بردم. دماغ هواپیما در حالت شیرجه بود و هر لحظه زمین جلوی چشمانم بزرگ و بزرگ تر می شد. تصمیم نهایی را گرفتم و با گفتن شهادتین دسته ایجکت را کشیدم و از این لحظه به بعد دیگر چیزی یادم نیست.
حسین لشگری نخستین خلبان ایرانی بود که به اسارت در آمده بود و عراقی ها می خواستند قدرت تحمل شکنجه خلبانان ایرانی را محک بزنند. برای همین می خواستند به هر نحو ممکن لشگری را به حرف بیاورند. بعد از آنکه وصل کردن برق جواب نداد، مچ پاهای او را محکم بستند و شروع کردند به فلک کردن با کابل. اما لشگری با توکل به خدا ساکت ماند. او به هیچ وجه قصد حرف زدن نداشت. آن قدر او را فلک کردند تا از هوش رفت. وقتی به هوش آمد دید در سلولی بسیار کثیف که دیوارهای جگری رنگ دارد افتاده. کمی بعد یک نقشه مقیاس بزرگ از ایران به همراه یک خودکار از دریچه توی سلول افتاد و صدای نگهبان می آمد که می اظهار داشت: سرگرد دستور داده هر چه فرودگاه و پایگاه و باند پروازی دارید روی نقشه مشخص کن! تا یک ساعت دیگر می آیم آنرا می برم.
عراقی ها می خواستند قدرت تحمل شکنجه خلبانان ایرانی را محک بزنند. برای همین می خواستند به هر نحو ممکن لشگری را به حرف بیاورند. بعد از آنکه وصل کردن برق جواب نداد، مچ پاهای او را محکم بستند و شروع کردند به فلک کردن با کابل. اما لشگری با توکل به خدا ساکت ماند. او به هیچ وجه قصد حرف زدن نداشت. آن قدر او را فلک کردند تا از هوش رفت. وقتی به هوش آمد دید در سلولی بسیار کثیف که دیوارهای جگری رنگ دارد افتاده
خودکار و نقشه را به کناری انداخت و به فکر فرورفت و زمزمه کرد: با شما همکاری نمی کنم. کمی بعد نگهبان وارد سلول شد و او را به اتاق مدیر زندان برد. او سرگردی مؤدب بود که انگلیسی را به خوبی صحبت می کرد. نقشه را که نگهبان به دستش داده بود نگاهی کرد و اظهار داشت: هیچکدام از پایگاه های خودتان را مشخص نکرده ای؟ لشگری جواب داد: برابر قرارداد ژنو شما فقط می توانید ۴ الی ۵ سوال از من بپرسید شامل اسم، درجه، هواپیما، پایگاه و فرمانده.
سرگرد با آرامش سیگاری به او تعارف کرد و از کشوی میزش یک نقشه درآورد که لشگری با نگاه کردن به آن مبهوت ماند. تمام پایگاه های ایران با رنگ های مختلف نشانه گذاری شده بودند. ارتفاع و سمتی که یک خلبان برای رسیدن به پایگاه نیاز داشت، بنزین مصرفی، سمت باد و سرعت مورد نیاز به صورت دقیق و مرتب مشخص شده بود. از نظر پروازی و ناوبری نقشه کاملی بود و این برای خلبانان عراقی یک امتیاز بزرگ به حساب می آمد. سرگرد که با غرور و تکبر لبخند می زد، به لشگری نزدیک شد و اظهار داشت: ما حتی اطلاعاتی بیشتر از این را هم در مورد نیروهای مسلح شما داریم و هر وقت بخواهیم از آن استفاده می نماییم.
سال ها تحمل رنج اسارت و دوری و بی اطلاعی از خانواده حسین را آنچنان مشتاق وطن کرده بود که بی درنگ با شنیدن نام ایران چیزی در گلویش چنگ می انداخت و اشک در چشمانش حلقه می زد. تمام این سال ها را به امید دیدن باردیگر وطن و خانواده بویژه پسرش علی که هنگام وداع ۸ ماهه بود، طی کرده بود.
بالاخره انتظار بعد از ۱۸ سال سر رسید و بامداد روز ۱۷ فروردین ۱۳۷۷ به سمت مرز حرکت کردند. ۱۰۰ متر مانده به مرز او را به داخل یک دفتر راهنمایی کردند. در آنجا خبرنگاران صلیب سرخ سوالاتی کردند و او پاسخ شان را داد. یکی از کارشناسان صلیب سرخ به او اظهار داشت: می خواهم یک گفت و گوی خصوصی داشته باشیم. حسین اظهار داشت: بپرسید! او اظهار داشت: می خواهی به هر کشوری که دوست داری پناهنده بشوی؟ ما از لحاظ مادی و سیاسی تو را تأمین و حمایت می نماییم. حسین اظهار داشت: من ۱۸ سال شرایط سخت اسارت را تحمل کردم به امید این که روزی به کشورم بازگردم. از شما خواهش می کنم حتی اگر در این چند ساعت باقیمانده از دنیا رفتم، جنازه ام را به کشورم بازگردانید. سپس حسین به همراه سرلشکر حسن به سمت مرز حرکت کردند. ۱۰ متر مانده بود به مرز که دو نفر از صلیب سرخ به آنها اضافه شدند… وقتی از مرز عبور کرد ایستاد. امیر نجفی حلقه گلی به گردنش آویخت و صورتش را بوسید. مسئولانی که در آنجا حضور داشتند او را در آغوش کشیدند. جمعیت او را روی شانه بلند کردند و با شعار لشگری قهرمان خوش آمدی به ایران او را به سمت جلو بردند.
دیدار با خانواده و گرفتن لقب سید الاسراء
سرود جمهوری اسلامی ایران توسط گروه موزیک نواخته شد. فردای آن روز به همراه دژبان ارتش به طرف بیت رهبری حرکت کردند. امیر نجفی گزارشی از چگونگی آزادی آزادگان دادند و در مورد قدمت اسارت حسین و این که او طولانی ترین اسارت را داشته پیشنهاد کردند که مقام معظم رهبری او را بعنوان سید الاسرا مفتخر نمایند. ایشان هم تأیید نمودند و در انتها مقام معظم رهبری درجات را به ایشان اعطا کردند. ایشان فرمودند: از همه بیشتر غم و رنج این آقای لشگری بود که ما هر وقت به یاد ایشان می افتادیم، حقیقتاً غمی دلمان را می گرفت. هجده، نوزده سال، زمان بلندی است. زمان کمی نیست که ایشان در چنگ دشمن بودند و بحمدالله صبر و استقامت کردند. امیدواریم خدای متعال به همه شما اجر دهند و موفقتان بدارد و ان شاءالله خانواده های شما و والدینتان را مشمول رحمت و خیر کند.
سرلشکر حسین لشگری در نهایت در صبح روز دوشنبه ۱۹ مرداد ۱۳۸۸ درگذشت.
منابع: زندگی نامه امیرسرتیپ خلبان آزاده حسین لشگری / ماهنامه فرهنگی اجتماعی ۱۳۸۸
منبع: javidani.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب