توسط گروه بین المللی هندیان انجام شد؛
برگزاری نشست ادبی فطریه عطر بمناسبت شهادت شهید پلارک
به گزارش جاویدانی، نشست ادبی فطریه عطر بمناسبت سی و هفتمین سالگرد شهادت شهید سید احمد پلارَک با مدیریت علیرضا قزوه و اجرای سید مسعود علوی تبار توسط گروه بین المللی هندیران برگزار گردید.
به گزارش جاویدانی به نقل از مهر، نشست ادبی «فطریه عطر» بمناسبت سی و هفتمین سالگرد شهادت شهید سید احمد پلارَک با مدیریت علیرضا قزوه و اجرای سید مسعود علوی تبار توسط گروه بین المللی هندیران اجرا شد.
در ابتدای این نشست که با حضور تعدادی از اهالی فرهنگ و اندیشه کشورهای حوزه ایران فرهنگی برگزار گردید، سید مسعود علوی تبار شاعر و کارشناس تاریخ و تمدن ملل اسلامی اظهار داشت: در احادیث خیلی از حضرت محمد و دیگر معصومین (ع) در استفاده از عطر سفارش شده است. امام رضا (ع) در این باب می فرمایند: «برای مرد سزاوار نیست که استفاده هر روزه از بوی خوش را ترک کند». تحسین خوشبویی و تاکید به معطر بودن مؤمن در این دنیا از یک طرف و از سوی دیگر تشریح بهشت با بر شمردن رایحه های آن در قرآن، مشخص می سازد که از شاخصه ها و خصوصیت های بارز حقیقت و معنویت در دو جهان، معطر بودن و خوشبو بودن است. در قرآن حتی برای نوشیدنی های بهشت هم آمده است که آمیخته با بو و مزه کافور و زنجبیل اند، واژه «خِتامُهُ مِسکٌ» هم آمده است، که مؤمن بعد از نوشیدن شراب بهشتی، بوی مشک را از آن می یابد و این که ظرف آن شراب به جای گِل، از مشک ساخته شده و با نوعی مشک خوش بو مُهر و موم شده است.
وی اضافه کرد: از امام باقر (ع) نقل است که رسول خدا (ص) فرمود: «جبرئیل به من خبر داد، با این که بوی بهشت از هزار سال راه به مشام می رسد، ولی عطر آن به مشام شش گروه نمی رسد»، که در ادامه شش گروه را نام می برند. هر چه روح لطیف تر باشد، ادراک ملکوتی او متعالی تر و قوی تر خواهد بود. چنان که در قرآن کریم از زبان حضرت یعقوب آمده است: «من بوی یوسف را احساس می کنم» و این در حالیست که بنا به فرموده امام صادق ضد السلام فاصله حضرت یعقوب با حضرت یوسف، به اندازه ده شب بوده است.
علوی تبار افزود: این تنها شامه ی ملکوتی نبی مکرم اسلام است که عطر بهشت و «نَفَسَ الرَّحْمَنِ» را از یمن استشمام می کند. که ایشان هم بوی بهشت و هم بهشتیان را می شناسد. به تعبیر مثنوی: «بوی رامین می رسد از جان ویس / بوی یزدان می رسد هم از اویس»، و یا به تعبیر علیرضا قزوه شاعر معاصر کشورمان: «شهیدان را شهیدان می شناسند». با قدری تأمل به وضوح مشاهده می نماییم که رابطه درونی و شباهت های باطنی افراد باعث عشق و دیگر دوستی و متمایل شدن آنها به یکدیگر می گردد. همانگونه که حضرت محمد (ص) در حدیثی می فرماید: «ارواح انسان ها، لشکرهای آماده ای هستند. آنها که با هم آشنا باشند، ائتلاف می کنند و آنها که با هم ناشناس باشند، متفرق می شوند».
وی در انتها اظهار داشت: در این برنامه دو ساعته که در شب شهادت شهید پلارک برگزار شد عطر بهشتی شهید دل های شاعران هفت کشور را مدهوش خودکرد و از کشورهای مختلف ایران، هند، افغانستان، تاجیکستان، بنگلادش، پاکستان و ازبکستان در این برنامه حضور داشتند و برای شهید اشعاری معطر را تقدیم کردند. در انتها این مراسم شاعران مختلف به شعرخوانی پرداختند.
برخی از اشعار قرائت شده در این محفل را در ادامه می خوانید:
علیرضا قزوه
ای هر نفست آینه و عطر و گلاب
ای مشق تو معنویت روز حساب
ای درد خوشایند من ای درٌ خوشاب
ای رایحه ی بهشت آسوده بخواب
امیر عاملی
معطر شهیدی که عشق است او
گرفت آخر از دست ساقی سبو
خوشا بوی مشک و گلاب شهید
که ما را فرا خوانده در جستجو
پروانه نجاتی
احمد سلام، قبر معطر سلام و نور
چشم بد از تو دور، نگاه بد از تو دور
در حسرت زیارت تو زار می زنم
آه از مسیر دور و آن راه بی عبور
ای خلعت شهادت تو قصه ای بلند
چیزی میان آرزو و اشتیاق و شور
در لحظه شهادت تو آمده کسی
شاید به بوسه ای شده ای غرق در غرور
شاید بهشت خیمه زده روی زخم تو
جامانده در تنور تنت عطر آن حضور
سید احمد پلارکی ای حس با شکوه
ای شربت شهادت تو باده ی طهور
پوشیده است راز تو ای حس با شکوه
تا رجعت سپاه شهیدان، دم ظهور
ایرج قنبری
می خواست خدا گلاب قمصر باشی
همسایه لاله های پرپر باشی
حتی هنگامی که غنودی در خاک
مانند گل سرخ معطر باشی
نغمه مستشار نظامی
با اشک گل آمیخته مشک ختنش را
تا غسل دهد تازه شهید چمنش را
خون می چکد از شاخ گل و پیرهن ماه
تا آینه با آه بپیچد کفنش را
دلسوخته، جانسوخته، پروانه ی عاشق
هیچگاه نخروشید غم سوختنش را
هر تکه ی دل داغ شهیدی است در این دشت
تا تازه کند دعوی عهد کهنش را
چشمی که به دیدار شهیدان شده روشن
هیچگاه به دو عالم نفروشد وطنش را
گفتند کلیدی است به دیدار خدا، اشک
بگذار که بی پرده بگوید سخنش را
رضا اسماعیلی
مائیم و دلی طلایه دار زخمت
همسنگر لاله، خون نگار زخمت
سوگند به عشق، تا ابد می مانیم
در سنگر یاد، پاسدار زخمت
سیده بلقیس فاطمه حسینی (دهلی نو)
نسیم عنبر و عود از دیارِ یار می آید
چنان یادِ شہیدان از صفا سرشار می آید
رها از هول گورستان، نوایِ شادی مستان
به شوق نوبهارِ جان، گل از گلزار می آید
خریده احمد از جنت، ریاض زندگی بخشش
هوا از شوق دیدارش، معنبروار می آید
الا ای سید والا، که کردی در زمین غوغا
پلارک نامی و عطرت چه عنبربار می آید
برائت مادرت زهرا ببین آغوش واکردہ
که فرزندش به سمت او پیِ دیدار می آید
هرمز فرهادی بابادی
دیری ست که بر زبان ما این سخن ست:
این بوی خوش از کدام مشک ختن ست؟
هنگام که از بهشت زهرا آمد
معلوم شد از شهید راه وطن ست
جواد اسلامی
باید دخیل واژه شد، اما برای که؟
عطرش هنوز می وزد از جانب معرکه
پیراهنی باردیگر به کنعان رسیده است
یا از ره آمده ست غسیل الملائکه؟
فاطمه عارف نژاد
بوی گلاب آمد و گل در بهار رفت
جایی قرار داشت مگر؟ بی قرار رفت
باران گرفت و پنجره وا شد به نور نور
تا پرده از مقابل چشمش کنار رفت
از آسمان بپرس چه شد؟ ماه برکه کو؟
از جاده ها بپرس چه شد؟ تک سوار رفت؟
مانند سرو سبزترین فصل باغ ماند
مانند کوه خم نشد و استوار رفت
گنجشک پا گذاشت به مهمانی فشنگ
غنچه به عیددیدنی انفجار رفت
چفیه به دوش، کوله به شانه، علم به دست
سربند «یاحسین» به سر، باوقار رفت
خوشبخت تر از آینه های همیشه بود
سنگی که در مزار غریبش به کار رفت
رضا عبداللهی
تو رفتی و دلم شد بیقرارت
و باشد تا ابد چشم انتظارت
تو را باشد چه نسبت بابهاران
که آیدعطر گل ها از مزارت
حمیده پارسافر
قطعه ی بیست و شش! چه عِطر خوشی!
جان من زنده شد به عِطر خوشی!
می کشاند مرا به مرز جنون
از تن ِ باغ ِ گنجه عطر خوشی
می شود تکه تکه هستی من
می کند چکه چکه عطر خوشی
"خوابت آرام! مُشک و عنبر ما!
چشمه ی تا ابد معطر ما! "
وعده ی ما بهشت زهرا بود
تار و پودم اسیر غوغا بود
چشم هایت شبیه ساحل امن
اشک من موج موج ِ دریا بود
دل من تنگ و آسمان ابری
فرصت گفتگو مهیا بود
باز می جوشد عشق، در سر ِما
چشمه ی تا ابد معطر ما!
سر به زیریت، سربلندت کرد
دلبرت کرد، دلپسندت کرد
خاکسارش شدی و شوکت عشق
همچو کوهی شکوه مندت کرد
ای جگرگوشه ی وطن، غم دوست
مرهم قلب دردمندت کرد
شده ای اعتقاد و باور ما
چشمه ی تا ابد معطر ما
یاد تو تا همیشه در سر ماست
مثل آئینه در مقابل ماست
عطر و بوی محمدی داری
نام ِ سبز تو باغ ِ قمصر ماست
خاطرت، مثل شاه بیت غزل
جاودان در کتاب و دفتر ماست
زیور خاک ِ غرق گوهر ِ ما
چشمه ی تا ابد معطر ما
سید مسعود علوی تبار
تا شام ابد که نام تو پاینده است
از تربت تو نور خدا تابنده است
ای لاله پرپر از کدامین باغی
کز عطر وجودت دل سنگ آکنده است
آناهیتا آقا بیکی
ابرو بنما که ماه را گم نکنیم
در طوفان تکیه گاه را گم نکنیم
تو عیدی عید فطر ما باش و بخواه
با عطر خوش تو راه را گم نکنیم
شعبان کرم دخت
پیشانی ات گل است و دهانت معطّر است
نام تو برکت است و نشانت معطّر است
از پشت سنگ بوی ترا میتوان شنید
وقتی که چشم های روانت معطّر است
ای نقش تو ادامه ی زیبایی غزل
جانت پر از خداست، جهانت معطّر است
قد قامت الصلاه، هنوز ایستاده ای
محراب خونی است، اذانت معطّر است
بر دفتر شهادت تو ثبت می شود
حرفی بزن که طرز بیانت معطّر است
با آفتاب و ماه مگر هم سفر شدی؟
روز تو روشن است و شبانت معطّر است
بر خاک بیقرار پلارک نوشته اند
از نور"احمد"است که جانت معطّر است
مهدی باقرخان (هندوستان)
ببوسد ماه آن خونین جبین را
عقیق سرخ و یاقوت نگین را
ز عطر خود شهید احمد پلارک
بهشتی می کند قطع زمین را
محمد علی یوسفی
پیداست که دائماً به لبخندی تو
چونکه که مجاور خداوندی تو
عطر تو محیط را معطر کرده
گویا که گلاب اصل میمندی تو
سحر هادیان
گلو بریده گلاویز مستجاب شدن
هزار غنچه گلایل پی گلاب شدن
باردیگر یک دهه از تشنگان آزادی
باردیگر از لب بی مایه ها جواب شدن!
که نیست جرم تبر جز تبار گم کردن
بدون ریشه چه باک از تبرمآب شدن!
پرنده های درختانِ از گلوله سیاه
پریده اند بعد از مست اضطراب شدن
برای جنگلی از تازه ساقه ها زود است
کمرشکسته عزادار آفتاب شدن
گلاب خون شده ها قطره قطره می بارند
بر آهنی که نمی ترسد از مذاب شدن
علی پور حسن آستانه
من معنقدم سوار خواهد آمد
عاشق بشوی قرار خواهد آمد
چون عطر تنش نسیم فروردین است
با خنده ی او بهار خواهد آمد
سید حکیم بینش (افغانستان)
هر جا نشسته یاس و سمن از تو گفته است
سوسن که باز کرده دهن از تو گفته است
این عطر کیست می وزد از چارسو؟، نگو
گل های سرخ دشت و دمن از تو گفته است
هرجا که می روم سخن از حسن احمد است
این شهرها دهن به دهن از تو گفته است
وقتی تمام قد شهدا از تو گفته اند
این افتخار نیست که من از تو گفته است؟
دارم یقین که عطر تو قبل از رسیدنت
یکریز در بهشت عدن از تو گفته است
سرمست بوی پیرهن یوسف است شهر ما
خوشبخت شاعری که سخن از تو گفته است
علی اصغر الحیدری (دهلی نو)
به دهر، گرچه چنین اتفاق کمتر شد
ولی چو نام تو آمد هوا معطر شد
با آن گلوی بریده بخوان اذان ولا
که دار مرگ برائت فراز منبر شد
فرزانه قربانی
دست خزان ها دور باشد از بهارش
جان هزاران لاله ی خوشبو نثارش
بی گمان بهاری در دل خاک آرمیده
عطر شکوفه می دهد سنگ مزارش
حال و هوای دشت های ارغوان را
باید بپرسی از نسیم بی قرارش
روی مزارش گل نریزید ای جماعت
وقتی که روییده گلستان در جوارش
افلاکیان را مست کرده هر زمان که
برخاسته عطر بهشتی از غبارش
شسته تمام تربتش را مادرانه
شمعی که می بارد شب جمعه کنارش
شوجان پرویز (بنگلادش)
با خنده در آغوش کشی لعبت مرگ
خوشبو چو گلی ای کفنت چون گلبرگ
در صفحه رنگ رنگ ایثار و جهاد
تصویر شهادتت ز خون می شد رنگ
فائزه زرافشان
چقدر آسان دل بی تاب ما را برده ای با خود
صبا! عطر کدامین نافه را آورده ای با خود
چه سرخوش می رسی از راه، دست افشان و پاکوبان
قدم هایت ثناگویان، نفس هایت غزل باران
چه بین بقچه ات پیچیده ای؟ حل کن معمّا را
کجا بودی که عطر دامنت آکنده صحرا را؟
که باور می کند تو از مزاری ساده می آیی
که از پابوسی سروی به خاک افتاده می آیی
اگر شطّ شراب، آخر که می خشکد، نمی خشکد؟
اگر جوی گلاب، آخر که می خشکد، نمی خشکد؟
ولی هر چشمه را وقتی خدا جاری کند، جاری ست
سر این خاک تا دیدم زمین سرگرم گل کاری ست
بنازم بخت آن شبنم، که از خاک تو میروید
که حرفش را ترنّم وار در گوش تو می گوید
مرا هم بر سر خوان گلاب و نور دعوت کن
شروعم هر چه بد، حسن ختامم را شهادت کن
سمانه رحیمی
عطر گلاب می وزد از گوشه و کنار
این قطعه از بهشت بهار است در بهار
بر پیکری که دست خدا غسل داده است
بی گمان شمیم ناب بهشتی است ماندگار
رزمنده رشید و غیوری که عاقبت
همچون شهید کربُبلا گشت رستگار
اذن شهادت از گل زهرا (س) گرفته بود
در مشهدالرضا نفسش یافت اعتبار
عمار* بود تا به علی اقتدا کند
عمار بود در دل میدان کارزار
با جسم پر جراحت و قلبی پر از امید
جنگید،،،، با شجاعت و ایمان و اقتدار
روزی که پرکشید در آغوش آسمان
شد لایق عنایت و الطاف بی شمار
همواره خاک پاک و عزیزش معطر است
گویا بهار خفته به جایش در این مزار
احمد گل معطر گلزار میهن است
مانده از او تبسم گل ها به یادگار
امیر حسین داودآبادی
جانم به گلاب تازه شد مثل بهار
هوشم به گلاب کردم آن لحظه نثار
یک ذره غبارم ای شهید ای گل سرخ
من را نزنی کنار از روی مزار
رسول شریفی
از رفتنت آسمان مکدر شده است
دیوار افق به رنگ دیگر شده است
ای راز نهفته! نسبتت با گل چیست؟
کاین گونه مزار تو معطر شده است
احمد رفیعی وردنجانی
هرکه خالص شد به وصل کردگارش می رسد
در خزان رنج ها فصلِ بهارش می رسد
هرکه در این راه با شوقِ وصالش زد قدم
روزی آخر مژده ی وصلِ نگارش می رسد
هرکه در تاریکیِ دنیا به مهرش بست دل
نور رحمت بر دل اُمیّدوارش می رسد
آنکه شد یاری گر دین خدا دارد یقین
بهترین یاراست او، لطفش به یارش می رسد
جای عمری بیقراری تا وصال روی دوست
عاقبت از شورِ لبخندش قرارش می رسد
هر که مانند پلارک شد به راهش پاکباز
از شمیم جنت حق، اعتبارش می رسد
جان فدایِ آن شهیدِ راه عشقی که مدام
عطر کوی دوست دارد از مزارش می رسد
خدیجه دیلمی
عجب بوی خوشی دارد مزارش
پلارک کرده ما را بی قرارش
ز حسرت زیر لب با گریه گفتم
خوشا آن دم که باشم در جوارش
کبری حسینی بلخی
فشانده روی خیابان درخت، گیسو را
که دیده این همه گلبرگ های جادو را
ز بین شاخ درختان سحر نشان می داد
جناب حضرت خورشید، چشم و ابرو را
بهشت حضرت زهرا مرا صدا می کرد
به شاخ سرو کسی خواند ذکر یاهو را
تمام حجت من احمد بلارک بود
قدم زدم که بیابم نشانی از او را
به شکل قیس بنی عامری بسی جستم
میان خاک همی قبرهای خوشبو را
ندا رسید که ای بی نوا چه می گردی
بدون عشق و ادب تربت بلاجو را
معصومه هرمزی مقدم
ازکوچه های عشق از شهر شهامت
از خاکریز جان نثاری و رشادت
پیچیده عطری دلکش از سمت مزاری
سنگی معطر از گلوله از شهادت
زهره یوسفی
بوی عطری می دهد دائم مزارت ای شهید
می نویسم شعرها در وصف تو، ایام عید
خوش به احوال شما چون آخرت را ساختید
بند ابلیس زمان را پشت سر انداختید
ای که نامت کشورم را با صلابت کرده است
صاحب نامت به ایرانم عنایت کرده است
ای که عطری جاودان داری و نامی ماندگار
بهترین رسم زمینی در بین روزگار
با نماز و غسل جمعه، انس نیکو داشتی
بذری از جنس معطر بر مزارت کاشتی
می رسد بوی گلاب از قطعه ی پاک بهشت
در زمستان هم مزارت می شود اردیبهشت
سیده فاطمه صغری زیدی (هندوستان)
در آغوش زمین آرام و بی جان
گلم پر پر شد از ظلم لعینان
لب خونین هزاران حرف دارد
ز سوز زخم سردار غریبان
کبری قالینی نژاد
شمیم بوی تو پیچیده در دشت شقایق ها
بدون ادعا رفتی میان خیل عاشق ها
غرورت را شکستی در نوای ربناهایت
به جز دیدار محبوبت نبوده دردعاهایت
تو گفتی که مقام من گرفت از من پر پرواز
خودت را جستجو کردی درون نام یک سرباز
به آغوش خدا رفتی چه آرام و چه بی پروا
معطر از شمیم تو شده خاک و پَر گل ها
شهید عطری و نامت کران تا بیکران جاری
گلاب و مشک و عنبر را تو دادی آبرو آری
بهشت است جایگاه تو شهید راه حق «احمد»
مرا هم تو شفاعت کن به پیش خالق سرمد
سید مهدی بنی هاشمی لنگرودی
با منطق این جهان عجیب است اینجا
ادغام دو عطر یاس و سیب است اینجا
این رایحه ی حب حسین و زهراست
بی گمان که قدمگه ای غریب است اینجا
نیره جهانشاهی
صبا عطر تو را پاشید هرجا
سحر شد زین سبب سرمست و شیدا
چه سرّی گم شده در عطر زلفت
که دل را می برد تا عرش اعلا
مزارت چون گلستان است خوشبو
پراند مرغ دل را سمت صحرا
به ساحل می رساند کشتی دل
همان عطری که شد فانوس دریا
تو هستی از تبار لاله رویان
بهار از طعم عشقت گشت پیدا
به امیدی زدم بر خانه ات در
که دستم را بگیری بامداد فردا
علیرضا حکمتی
این عطر گلاب قمصر کاشان است
یا بوی خوش چکیدن باران است
این مدفن پاکتان چه عطری دارد
این خاک، تبرک شده ی رضوان است
زهرا میریان کرمی
چه عطری درفضا پیچیده ازخاک
شهیدی خفته در گلزار عشق است
کنار قبرها هر دم بگردی
نشانی از صف وپیکار عشق است
به گل های بهشتی تارسیدی
هوایی از بهشت جاودان است
اگر بوی گلاب ناب آمد
همان قبر "پلارک" را نشان است
خدا را در همان جا میتوان دید
همان جایی که دل ها بی قرارند
همان جایی که گل های بهشتی
درون قبرهاشان جای دارند
اگر عطر خدا پیچیده بی شک
خدا را با شهیدان میتوان دید
"پلارک"ها چو گل های بهشتند
گلی از باغ جنت میتوان چید
مسعود ربانی
نسیمی می وزد از بوی مویت
عجب عطر خوشی دارد سبویت
بدیدارت ملائک صف کشیده
گلستان شد جهان از عطر رؤیت
سید احمد حسینی توچای
تا سر شیشه عطر تو در افلاک شکست
عشق جاری شد و در کنج مزار تو نشست
و خدا خواست معطر بشود پیکر تو
و شود عطر حضورت همه جا دست به دست
این چه جامی است که در کوی تو ساقی آورد
آسمان مست زمین مست خلایق همه مست
سنگ با نام پلارک شده تزئین اما
روح با عطر گل یاس معطر شده است
غسل دادند تورا فوج ملائک شاید
کاینچنین عطر تو عطاری عالم را بست
غزلی ناب به بوی خوش تو خلق شده
تا سر شیشه عطر تو در افلاک شکست
عمادالدین ربانی
زنده ست از او عطر خدا می آید
بوی شهدای کربلا می آید
گفتند گل محمدیمان پژمرد
بوی صلوات از کجا می آید؟
زهرا آراسته نیا
حقاً که راست گفته خدای مجید ما
پیداست در نصوص کلامش نوید ما
زنده است آنکه مقامش شهادت است
این گونه زندگی شده اوج امید ما
از خاک عشق، عطر گلی میدمد مدام
خاکی که زنده گشته به یمن شهید ما
تو آیتی، نشانه ی حقی، دلیل راه
نور تو داده عمق به ابعاد دید ما
این عطر خوب، رایحه ی روح پاک توست
هم لاله هم شقایق و سرو رشید ما
باید شفاعتت برسد تا که حس کنیم
هر لحظه ای ست در دوجهان روز عید ما
محمد فاطمی منش
عطر خوش یاس می دهد دامانت
آمیخته با بهشت، روح و جانت
آنقدر پر از حس طراوت هستی
کآرام گرفته نور، در چشمانت
ام البنین بهرامی
با یاد خدا خُلق نکو خواهی داشت
در اوج جوانی آبرو خواهی داشت
گر در ره دین گذشته باشی از خویش
چون قبر پلارکی و بو خواهی داشت
صبا فیروزی
دلم را سوی کویت پر دهم هر شب
نوای نی برائت سر دهم هر شب
ملائک مست و مدهوش از پی بویت
گلاب ناب قمصر شد خجل از عطر جادویت
تو با این تربت نمناک از عطر بهشتی، جان دهی بر هر
دلی که مرده از ناباوری هایش
شبیه قصه ای شیرین
که می شوید غبار غصه ها را از دل غمگین!
تو مثل بید مجنون سر فرود آورده بودی در بر معبود
تمام ماجرای تو
و آن افتادگی هایت
فقط این ست:
نماز شب دلیل بوی مُشکین ست!
عزیز مادر ای احمد!
بهشتی چشمه ای جاری ست بر جان و مزار تو
و هر لحظه دل من بی قرار تو
شهلا کلبعلی
در قطعه ۲۶ بهشتی دگر است
از رایحه اش مشام جان بهره ور است
آرام گرفته سید احمد آنجا
از پاکی او شاخه‌ی اخلاص تر است
سارا عبدالهی فر
دمادم نفخه فردوس اعلا
معطر کرد برگ لاله ها را
سراسر دشتِ گل های بهاری
زعطر خاک احمد شد شکوفا
مهسا ایمانی
شده چه عطر آگین با گلاب کوچه ی ما
و غنچه های حیاطم گرفته عطر و صفا
شهید احمد آن یوسفی که کنعان را
ز بوی پیرهنش داده جان و نور و جلا
فاطمه ناظری
عطر باغ بهشت می آید
عطر ناب گلاب از خاکت
می وزد آفتاب از قبرت
از همین چهار ضلعی پاکت
تو که بودی؟ فرشته ای زخمی!
که شهید زمین شده شاید
از مزار همیشه نمناکت
عطر ناب گلاب می آید
باغ گل زیر خاک خوابیده
یا تنت؟ ای شهید! ای مظلوم!
چشمه، چشمه گلاب می جوشد
زیر خاک مزار تو، معصوم!
باغ میهن اسیر طوفان شد
بر تنت زخم های گل رویید
آسمانت ستاره باران شد
در هوایت هوای گل رویید
بر مزارت نوشته شد با عطر:
«تن فدای وطن، دل و جان هم
هرچه دارم فدای ایران باد
این دل عاشق پریشان هم»
لیلی حضرتی
عشق در دامن تو عطر مکرر دارد
هم نفس با تو شدن مفهوم دیگر دارد
باغبان گفت ولی محض دلم می پرسم
عطر دربسته چرا رایحه ی تر دارد؟
ابراهیم میر
با سیّد هر سپیده آمیخته بود
از پنجره، شب، پرنده آویخته بود
از خون ِ گلوی ِ هر ستاره انگار
در برکه مهتاب شفق ریخته بود
مسلم اسدالله
بر خاکِ غریب، آشنا را دیدم
افتاده به خاک و خون وفا را دیدم
درسوگ ِفرشته خوی انسان رویی
یک شهر به داغ، مبتلا را دیدم
هنگام وضو گرفتنِ دریاها
جوشیدنِ دردِ ابرها را دیدم
سختَست نفس، برای آدم بر دار
بر دست ستاره ها دُعا را دیدم
پاییز شدم حریر احساسم سوخت
وقتی که بهارِ کربلا را دیدم
در جنگِ میان عشق با تاریکی
رقصیدن تیغ اَشقیا را دیدم
در سینه ٔنانجیب شب، اهریمن
در قلب پلارکی خدا را دیدم
فاطمه سادات طباطبایی
از حنظله گویا که نشانی دارد
در کوی شهادت او مکانی دارد
هرچندکه پرگشوده ازخاک ولی
با عطربهشت گل فشانی دارد
عبدالرحمن حواشی
پایان شما شروع یک آغاز است
هر خاطره از وجودتان یک راز است
عطر خوش جنت از مزارت آمد
بی گمان که درِ بهشت آنجا باز است
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب