محقق داماد:
آرمان حکیمی تحقق عدالت علوی بود
به گزارش جاویدانی «جا دارد امروز به استادمان جناب حکیمی بگوییم: ای استاد، سال ها برای تحقق عدالت علوی قلم زدی، سخن ها گفتی، خون دل ها خوردی، فریادها زدی. آیا به آرزویت رسیدی؟ »
به گزارش جاویدانی به نقل از ایسنا، آیت الله دکتر مصطفی محقق داماد، رییس گروه مطالعات اسلامی فرهنگستان علوم، در یادداشتی در روزنامه اطلاعات نوشت:
«شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد
فریبنده زاد و فـریبا بمیرد
شب مرگ، تنها نشیند به موجی
رود گوشـه ای دور و تنها بمیرد
در آن گوشه، چندان غزل خواند آن شب
که خود در بین غـزل ها بمیرد
چو روزی ز آغـوش دریا برآمد
شبی هم در آغـوش دریا بمیرد
تو دریای من بودی، آغوش وا کن
که می خواهد این قوی، زیبا بمیرد
حدود ۵۵ سال پیش اولین بار مرحوم استاد حکیمی را در یکی از حجرات مدرسه نواب مشهد زیارت کردم. من که آن روز طلبه ای جوان بودم، خودرا در مقابل مردی یافتم که «جهان بنشسته در گوشه ای» بود و از دامنش ادب و فضل سرازیر می شد. دستار خاکستری رنگی بر سر و نه قبا بلکه پالتوی بلندی بر تن داشت. تسلطش بر ادبیات فارسی، ادبیات عرب، تاریخ، رجال و حدیث مرا خیره کرد. استاد حکیمی که اصالتا اهل اردکان یزد و بزرگ شده خراسان بود، به زودی برای من بعنوان الگوی عالم عامل شناخته شد. آثار قلمی حکیمی، نشان دهنده ذوق سلیم در نگارش پارسی و عربی است.
استاد حکیمی، هر چند رهبر فکری برای نظریه تفکیک شناخته می شد، اما از نظر اخلاقی مایلم به یک نکته اشاره کنم. آن چه من شاهد آن بودم، ادب و احترام بالایی بود که این بزرگوار به اربابان حکمت اسلامی می نمود. من مکرر به چشم خود دیده بودم که وی در مقابل استاد شهید مطهری با کمال تواضع و احترام برخورد می کرد. به خاطر دارم روزی مرحوم حکیمی به من تلفن فرمودند و گفتند که شنیده ام برخی دوستان در نظر دارند که مجموعه مقالاتی در تکریم استاد مهدی حائری یزدی فراهم آورند، فرمودند من هم مایلم نسبت به این شخصیت بزرگ، ادای وظیفه کنم. همه فضلا می دانند، استاد مهدی حائری یزدی که به هر حال یک فیلسوف شناخته شده بود ولی ایشان با کمال ادب و احترام مقاله بسیار محققانه ای نوشتند و برای من فرستادند که در آن مجموعه منتشر شود.
مرحوم حکیمی، آرمانش تحقق عدالت علوی بود ولی مناسب می باشد این شعر محی الدین بن عربی را من در اینجا بخوانم. وقتی به محی الدین بن عربی خبر دادند که جنازه ابن رشد اندلسی، حکیم معروف، را به دروازه قرطبه می آورند، محی الدین بن عربی درسش را تمام کرد و به اتفاق دوستان و شاگردانش به استقبال جنازه آمد، ایستاد ملاحظه کرد که پیکر ابن رشد را بر تابوتی بر استری قرار داده بودند و برای حفظ توازن بار، طرف دیگرش را کتابها و تألیفات او نهاده اند. محی الدین آغاز کرد زیر لب باالبداهه این بیت را زمزمه کرد و اظهار داشت: «هذا الحکیم و هذه آثاره، یا لیتی شعری هل اتت آماله»، یعنی این جنازه حکیم است و آن هم آثار علمی و قلمی اوست. ای کاش می دانستم که آیا او به آرزوها و آمالش رسید؟
ما جا دارد، امروز به استادمان جناب حکیمی بگوییم: ای استاد، سال ها برای تحقق عدالت علوی قلم زدی، سخن ها گفتی، خون دل ها خوردی، فریادها زدی. آیا به آرزویت رسیدی؟
به هر حال آیه قرآن مجید را تلاوت کنیم: «وَ سَلامٌ عَلَیْهِ یَوْمَ وُلِدَ وَ یَوْمَ یَمُوتُ وَ یَوْمَ یُبْعَثُ حَیًّا» قرآن مجید از زبان حضرت عیسی می گوید. ما خطاب به استاد حکیمی، با الهام و گرته گیری از قرآن مجید می گوییم سلام بر تو، روزی که زندگی می کردی و قلم می زدی و می نوشتی و امروز که از میان ما رفتی و سلام بر تو روزی که دومرتبه، در پیشگاه خدا حاضر می شوی.
عاشَ سَعیداً وَ مَاتَ سَعیدا.»
منبع: جاویدانی
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب