همسایه، سایه ات به سرم مستدام باد!
جاویدانی: قم معصومیتی که درغربت قم غروب کرد وغروبش آغاز درخشیدن و قربت به دل های مردم ایران شد، معصومیتی که خود سر سلسله تنهایی هاست اما مهربانی اش پناهگاه فاطمی ها و محل آسایش مومنان. بانوی عالمی که پاداش زیارتش بهشت است..
معصومه.. خواهر خورشید که جلوه ای از جمال فاطمه (س) دارد و وارث کمالات ایشان و عصمت آسمانی مریم است، معصوم از خطا وگناه، بانویی که بعد از حضرت زهرا (س) شفیعه روز محشر است و با شفاعت ایشان مومنان وارد بهشت می شوند.
نام شریف ایشان، فاطمه و مشهورترین لقب ایشان معصومه (س) است. پدر گرامی ایشان، امام موسی بن جعفر (ع) و مادر مکرمه شان حضرت نجمه خاتون هستند. حضرت نجمه خاتون (س) مادر امام رضا (ع) هم هستند، بر همین مبنا امام رضا و حضرت معصومه (س) از یک مادر، برادر و خواهرند.
یکی از القاب آن بانوی بزرگوار محدثه بود که به مقام والای ایشان در زمینه علوم اسلام و آل محمد(ص) اشاره دارد، همینطور ایشان همچون روایت کنندگان حدیث بود. چندین حدیث است که در سند آنها نام حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها ذکر شده است.
حضرت معصومه علیها السلام 21 سال تحت سرپرستی امام رضا ضد السلام بودند؛ چونکه امام کاظم ضد السلام به دستور هارون زندانی شدند و حضرت معصومه علیها السلام در آن زمان 6 ساله بودند و تا زمان هجرت امام رضا ضد السلام تحت کفالت حضرت بودند.
یک سال بعد از هجرت امام رضا (ع)، حضرت معصومه (س) به شوق دیدار برادرش عازم خراسان شدند و با همراهان حرکت کردند، ولی حقیقت این است که این حرکت، هجرت مفهوم دار و عظیم حضرت معصومه (ع) برای پشتیبانی از ولایت امام علی موسی الرضا(ع) و تقویت مسأله رهبری بود، که در ظاهر به صورت سفر برای دیدار برادر عنوان شد.
هنگامی که کاروان ایشان در این هجرت به ساوه رسیدند، حضرت معصومه(ع) بیمار شدند، پرسید از این مکان تا قم چقدر راه است؟ عرض کردند: ده فرسخ، به خدمتکار دستور داده که به جانب قم رهسپار شوند، بدین سان به قم آمد و در منزل موسی بن خزرج بن سعد اشعری که از اصحاب امام رضا(ع) بود، ساکن شد.
حضرت معصومه (س) با استقبال و اشتیاق مردم قم رو به رو شدند و بعد از گذشت 17 روز از اقامت ایشان در این شهر، با قلبی آکنده از غم هجران و غربت و خاطری آزرده با آرزوی دیدار برادر که بر دلش ماند با این جهان وداع گفت.
ایشان در این چند روزی که در قم اقامت داشتند در عبادتگاهی مخصوص واقع در سرای موسی بن خزرج درحالی که از فراق برادرش غمگین و محزون بودند در آجا به عبادت و گریه مشغول می شدند، این اقامتگاه بَیْت ُ النّور نامیده شد و پس از وفات حضرت معصومه(س) وقف شد، به نام محراب یا معبد فاطمه (س)، بیت النور و بقعه ستیه نامیده می شود و در سالهای بعد در اطراف آن مسجد و مدرسه ای به نام مدرسه ستیه بنا شد.
محل دفن حضرت مشهور به بابلان از باغ های موسی بن خزرج اشعری بود پس از غسل و کفن حضرت سردابی حفر کردند که حضرت را در آن دفن کنند که در این میان اختلاف شد که چه کسی حضرت را به خاک سپارد که ناگهان از جانب صحرا دو سوار نقابدار پیدا شدند، وقتی نزدیک شدند و از مرکب پیاده شدند بر پیکر حضرت نماز خواندند سپس داخل سرداب رفتند و جنازه را دفن کردند و بیرون آمدند و رفتند و کسی نفهمید که آنها چه کسی بودند.
نخستین سایه بان مقبره شریف حضرت معصومه علیها السلام را خاندان اشعری بنا کردند. حضرت زینب دختر امام جواد ضد السلام هم گنبد و بارگاهی با آجر و سنگ و گچ بر روی مرقد مطهر ساخت و در هر دوران صحن و سرای حضرت پرشکوه تر شد تا این که در زمان صفویه گسترش حرم به اوج خود رسید و حرم فعلی از آثار همان دوره است.
حضرت فاطمه معصومه(س) در هندسه معرفتی و بنیادین شیعه جایگاهی بس والا دارد و درصورتیکه حضرت فاطمه زهرا(س) و حضرت زینب(س) در حساس ترین مقطع تاریخی توانستند به خوبی جریان اتصال نبوت به امامت و عاشورا به پسا عاشورا را مدیریت کنند، حضرت فاطمه معصومه(س) هم نقطه عطفی در تاریخ اسلام و تشیع علوی بودند که توانستند جایگاهی عظیم را برای این شهر و معارف الهی ساخته شده در این شهر در بیشتر از یک هزار سال رقم بزنند.
باشد که از پیروان راستین آن حضرت باشیم.
منبع: javidani.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب