شیرین زارع پور در گزارش جاویدانی مطرح كرد؛
امانت داری را در روایت داستانی مستند رعایت نماییم
به گزارش جاویدانی شیرین زارع پور اظهار داشت: در روایت داستانی مستند باید امانت داری شود. مستند صرف نوشتن برای من دشوار است اما وقتی داستان وارد شود کار برای من آسان تر است.
خبرگزاری مهر _ فرهنگ و اندیشه- هانیه علی نژاد: شیرین زارع پور همزمان دوکتاب از زندگی دو عضو یک خانواده را که شامل فراز و نشیب زندگی هر دو نفر هستند، به رشته تحریر در آورده است. کتاب های «فرشته ای که بال نداشت» و «به بدرقه ام بیا» روایتی از زندگی شهیده فاطمه همایون مقدم و پسرشان شهید ناصر عبدالی است.
زارع پور قبل از این کتاب های «با تو باران می شود» و «اینجا بالای تل تکفیری ها می رقصند» را در کارنامه خود ثبت کرده است. نوشتن دو کتاب از یک خانواده برای این نویسنده تجربه جالبی بوده که بهانه گفتگو با این نویسنده شده است.
زارع پور از چگونگی شکل گیری این دو کتاب اظهار داشت: تابستان ۹۷ به من پیشنهاد شد تا کتاب شهید عبدالی را بنویسم و من هیچ شناختی از ایشان نداشتم. در جلسه اول صحبتم با همسر شهید متوجه شدم که این قصه راوی زیادی ندارد و راوی اصلی همسر شهید هستند. در بین صحبت هایمان از مادر شهید حرف زدیم که خودشان نیز شهیده هستند. همین طور به منزل خواهر شهید عبدالی رفتیم و متوجه شخصیت برجسته مادر شهید شدیم. ما پیشنهاد کردیم که زندگینامه خانم همایون مقدم هم نوشته شود. این شد که بطور همزمان هردو کتاب را نوشتم. با اینحال این دو کتاب کاملاً قصه های مجزا دارند و اصلاً تکراری نیستند.
وی اضافه کرد: شهید عبدالی به عنوان یک شهید شاخص و همین طور مادرشان خاصیت های شاخصی داشتند که می شد درمورد آنها قصه ساخت و پرداخت. چالش هایی که در زندگی این دو بزرگوار بوده موجب ایجاد تعلیق داستانی بود. اگر اینطور نبود مطلب تبدیل به کتاب نمی شد.
این نویسنده در ادامه اظهار داشت: نوشتن این دو کتاب به موازات هم سختی چندان نداشت. این مساله برای من اصلاً چالشی نداشت، چونکه قصه ها شبیه هم نبود. کتاب شهید عبدالی از زبان همسر شهید بود و کتاب خانم همایون مقدم از زبان دختر بزرگشان روایت می کردم. ضمن این که کتاب دیگری را هم در دست داشتم. یعنی سه کتاب به موازات هم می نوشتم. خاصیت اخلاقی خانواده شهید به قدری با متمایز بود که می توانم یکی از دلیلهای سرعت عملم را محبت آنها بدانم.
زارع پور درمورد ایجاد نوآوری در ادبیات دفاع مقدس اظهار داشت: هیچ گاه درمورد این که چیزی نو بیاورم فکر نکردم. اصولاً کتاب های در زمینه دفاع مقدس روایت خطی دارند. من درمورد یکی از کتابهایم روایت خطی را کنار گذاشتم ولی مطلوب نشر و خانواده نبود و بعد تبدیل به خطی شد. متاسفانه اینگونه خطی نوشتن عادت شده است و اگر خلاف آن پیش برویم برای نشر و خانواده شهید جالب به نظر نمی رسد. همین طور در روایت داستانی مستند باید امانت داری شود. مستند صرف نوشتن برای من دشوار است اما وقتی داستان وارد شود کار برای من آسان تر است. در کنار داستانی بودن این دو کتاب تلاش شد که مستند نیز باشد و پس از دریافت پیام خانواده ها متوجه شدم که کارم را درست انجام دادم.
نویسنده کتاب های «فرشته ای که بال نداشت» و «به بدرقه ام بیا» درمورد تاثیر مادرشهید بر فرزندانش اظهار داشت: در برخی از مصاحبه ها گفته می شد که شهید عبدالی از مادرش تاثیر نداشت اما من اطلاعاتی که داشتم را کنار هم گذاشتم و متوجه شدم اتفاقاً شهید ناصر عبدالی کاملاً تحت تاثیر مادرشان بودند. ایشان در فضایی زندگی کردند که دائم در منزلشان جلسات دینی بوده است و با سبک زندگی اسلامی بزرگ شدند. شهیده فاطمه همایون مقدم از همان زمان تشکیلاتی برای خودشان داشتند. ایشان همین طور نماینده مجلس شورای اسلامی در دوره چهارم بودند.
این نویسنده در آخر درباره اهمیت ثبت زندگینامه این اشخاص برجسته اظهار داشت: موضوعی که وجود دارد زمانی است که داریم از دست می دهیم. ممکنست بسیاری از راویان آن زمان از دست بروند یا از خاطر ببرند و ما حوادث، اتفاقات و این تاریخ شفاهی و زمان را از دست می دهیم. این شخصیت ها میتوانند برای جامعه الگو باشند. هرچقدر که شناختمان نسبت به این افراد بیشتر باشد معرفتمان بالاتر می رود.
منبع: جاویدانی
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب